Het was maar een nederig miertje,
met een klein korreltje zand
in zijn pootjes.
Zijn microscopisch kleine spierballen
bolden op
en stuwden hem voort
op weg naar
zijn stip aan de horizon.
Als hij volhield
bereikte hij het krioelende nest,
bestaand uit
zwarte lijven
- zoals dat van hem -
en geharde poten.
Als hij nog even volhield
bereikte hij zijn doel,
dat was het enige waarvan hij werkelijk overtuigd was.
Maar het viel hem zwaar,
die laatste meters
voor de zomervakantie,
ondanks het feit
dat hij inmiddels niet alleen
zijn spierballen had weten te harden.
Zijn spiermassa
was noodgedwongen exponentieel,
vliegensvlug
gegroeid.
Hij knalde voort
op pure wilskracht,
op logica
en op alles wat zijn hoogbegaafdheid
voor hem in petto bleek te hebben.
Bijna kon de vlag uit,
kon écht de vlag uit.
Nog een herexamen,
dan
zou hij zijn armen heffen
met vlaggenstok
en nog één keer
met al zijn kracht
zijn inspanning tonen.
En nu hij ze inmiddels toch had,
zijn spierballen
gebruiken.
Daarna,
zou de mier
zijn leven oppakken.
---
Ken jij ze ook, die leerlingen die toch echt pas tot bloei komen als de middelbare school achter hen ligt?
Of was jij zelf zo'n leerling?
Reactie plaatsen
Reacties